Door het bos de bomen weer zien
Een hoorspel voor de Kalenberg
21 maart ‘UN International Day of Forests ’
Tanja Abbas
Hi goedemorgen!
Goedemorgen, goed dat ik je zie. Jij bent altijd zo met de natuur bezig. Ik vroeg mij af wat je van de plannen van de natuurbegraafplaats op de Kalenberg vind?’
‘Ik vind het geen verstandig plan’
Ben jij een van de tegenstanders?
Nee, ik ben niet persé tegen een natuurbegraafplaats. Alle begraafplaatsen liggen volgens mij in de natuur, want je ligt in de grond. Het kan heel passend zijn. Ik vind het alleen niet verstandig om een begraafplaats in het oude, bestaande bos op de Kalenberg te realiseren. 750 graven op 3 hectare, dat is nogal wat. Trouwens, het gaat mij niet om dit specifieke plan, ieder plan waarbij wij als mens om financiële redenen ingrijpen in een levend ecosysteem en dat goed praten lijkt mij geen verstandig plan. Kunnen we daarmee stoppen? Kunnen we het bos met rust laten? In dit kleine stuk bos van 13 hectare is in een korte tijd veel gekapt met groot materieel. Er zijn een jaar geleden een flinke hoeveelheid mountainbikepaden aangelegd. In het weekend is het er enorm druk met wandelaars en fietsers en dan ook nog de graven erbij. Ondertussen zijn er extreem droge zomers in de Achterhoek en hebben we de nodige uitdagingen wereldwijd. We kunnen ons niet zo heel veel permitteren als mensheid. Toch blijven we denken en handelen zoals we altijd gedaan hebben.
Ja, maar wetenschappelijk onderzoek zegt dat het kan…en de politiek vindt het volgens mij ook wel prima
Ja weet je, daar kunnen we oeverloos mee bezig zijn. We kunnen economische, politieke, ecologische, sociale redenen enzovoort, enzovoort aanvoeren. Voor ieder rapport dat voor is kun je ook een rapport op laten stellen dat tegen is. We kunnen getallen tevoorschijn toveren en elkaar daar helemaal gek mee maken. Het is de weg van het hoofd. Het brengt alleen nog maar meer polarisatie in een gepolariseerde wereld. Het levert gedoe op in het dorp. Voel nou eens met je hart op dit plan. Voelt dit goed voor jou?
‘Ik heb me er tot nu toe niet zo erg in verdiept. Zo’n gedoe. Ik heb wel meer aan mijn hoofd. Het is niet mijn probleem. Laat iemand anders het oplossen. Er zijn grotere vragen in de wereld.’
Er zijn altijd grotere vragen, alleen zijn het dezelfde vraagstukken die op kleine schaal spelen. Ik heb Barchem altijd gezien als een klein Gallisch dorpje. ‘In Barchem kan alles’, zingen we tijdens het Barchemsfeest. Ja, we kunnen alles anders doen dan de rest, als we samenwerken, krachten bundelen, onze schouders eronder zetten. Dan zijn we ineens een wandeldorp, komt er een dorpsplein en zetten we het hele dorp te koop voor de rest van Nederland. En weet je wat het leuke is? Dat is ook nog eens goed voor de spirit. We kunnen er allemaal van genieten, van die samenkracht. Het komt waarschijnlijk door Corona, maar ik mis even de Asterix en Obelix mentaliteit als het gaat om wat velen in het dorp beschouwen als ‘ons bos’. Ik mis de magische toverdrank. Het kan ook komen omdat veel dorpsgenoten tot op de dag van vandaag nog niet over dit plan wisten. Toch zijn een aantal mensen zo dapper geweest om hier aandacht voor te vragen en mensen wakker te schudden.
Hoe voelt het dan voor jou? Wat wens jij dan?
Ik wens betrokkenheid bij dit magische bos, ik wens blijheid, liefde, levendigheid en harmonie voor het bos en voor onze relatie ermee. Ik wens dat we elkaar gaan helpen voorbij de verschillen. Ik wens dat we elkaar ondersteunen om tot een creatieve oplossing te komen zonder verder ingrijpen. Ik vraag mij bovendien af of het fair is om de verantwoordelijkheid voor de toekomst van dit bos bij een paar bestuurders neer te leggen. Het is een particulier bos, dat opengesteld is voor het publiek. Het was ooit het domein van De Woodbrookers, die gemeenschapszin hoog in het vaandel hadden staan. Wij beschouwen het als ‘ons bos’, een bos voor iedereen, maar pakken we ook onze verantwoordelijkheid? ‘Als er mensen zijn die het bos financieel of op een andere wijze willen ondersteunen dan valt er over een alternatief te praten’, zei een van de bestuursleden. Er is dus een opening, alleen zien ze die nu zelf niet.
Ik wil niet vervelend doen, maar ik zie het eerlijk gezegd ook niet…
Volgens mij zijn er heel veel mensen die dit bos een warm hart toedragen, die binding voelen met dit bos. Kunnen we die binding op de een of andere manier tastbaar maken? Een grote vriendengroep van het bos?
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet heb gereageerd omdat ik het wel een mooie gedachte vind om voor de eeuwigheid in dit bos te liggen. En de natuur herstelt zichzelf wel weer.
Je raakt nu een gevoelig onderwerp waar we niet graag over spreken. De dood. Je lichaam ligt in het bos. Wil je dat stuk bos dan voor eeuwig claimen? Zou de ziel de eeuwigheid kunnen zijn? Zou je vooral voortleven in het hart van de mensen die jou herinneren, die verhalen over je vertellen? Het zou goed zijn als we daar gesprekken over kunnen hebben.
‘En dat de natuur zichzelf wel herstelt is een veelgehoord argument. Dat is natuurlijk ook zo. De natuur is wonderbaarlijk. Tot op de dag van vandaag leren we bij. De laatste jaren komt er nieuwe, verbazingwekkende wetenschappelijke informatie vrij over de bomenwereld. Zo is er het onderzoek dat inzicht geeft op wat er allemaal onder de grond gebeurt. Het Wood Wide Web. Dit ondergrondse communicatiesysteem tussen bomen (dat wij dus niet kunnen zien) is van vitaal belang voor een gezond functionerend bos. Laten we ervan uitgaan dat we nog niet eens de helft weten over hoe bossen functioneren. Dat zou ons op dit precaire punt in de tijd zeer terughoudend moeten maken om nog verder in te grijpen in zo’n ingenieus systeem.
Ja maar, andere grote natuurorganisaties doen het ook?
Is dat een reden om het ook te doen? Doe jij altijd wat een ander doet? Niet ieder bedacht plan van de mens is geschikt voor alle situaties. In dit geval gaat het om de plek en de omstandigheden.
Hoe kunnen we dit veranderen?
Door anders naar de natuur te leren kijken en haar te ervaren. We hebben dagelijks gratis frisse lucht om in te ademen, er komt water uit de kraan en we kunnen ons voeden met wat de aarde voortbrengt. In al die gratis giften spelen bomen een ongelooflijk belangrijke rol. Wij kunnen hier leven dankzij hen. Zijn we ze daar dankbaar voor? Heb je wel eens voor een boom gestaan en gezegd: ‘lieve prachtige frisse groene beuk met je fluwelen jurk van zachtgroen mos, wat ben ik blij dat jij bestaat. Dank je wel wat je voor ons doet. Dank je wel dat je ons leven geeft.’
‘Nu je het zegt. Dat heb ik eigenlijk nooit gedaan. Dat vind ik een beetje ongemakkelijk. Hoewel…. Ik kan mij herinneren dat toen ik jong was ik heel blij was met de perenboom in mijn tuin. Die gaf heerlijke peren met een friszoete smaak.
Zie je wel! We mogen ons weer realiseren dat wij zelf natuur zijn, dat niets ons van de boom scheidt. Laten we de bomen weer hun stem geven.
Wat zeg je nu, hoor ik dat goed? Luisteren naar de bomen, hun een stem geven???
Ja, dat hoor je goed. Zaten er bomen aan tafel toen dit idee bedacht is? Hebben zij mee kunnen beslissen? Ze zijn hier veel langer dan wij. Wat geeft ons dan het recht om over hen te beslissen? Zat de toekomst aan tafel? Zijn er jongeren bij betrokken?
‘Nou, ik vind het gewoon een beetje een gek idee. Gaat het wel goed met je?’
‘Ja, hoor het gaat prima. Sterker nog, nu kom ik echt op dreef. We kunnen het onszelf niet altijd aanrekenen, want we hebben niet geleerd dat bomen levende wezens zijn, met gevoel, dat ze onderling met elkaar communiceren, dat zij pijn kunnen lijden en dat je contact met ze kunt maken als je je daarvoor openstelt.
‘Weet je wel wat je zegt? Bomen hebben gevoel…. Je kunt contact met ze maken. Het moet niet gekker worden….’
‘Ik meen wat ik zeg. In andere culturen, vooral in inheemse tradities en in het oosten is dit heel normaal. Zij weten nog dat al het leven met elkaar in verbinding staat. Daar vinden ze hoe wij met alles omgaan niet normaal. ‘Trouwens, ook in deze streek hebben mensen nog die diepe verbinding met de natuur en de elementen gevoeld en daarmee samengewerkt. Waar denk je anders dat de verhalen over de Witte Wieven vandaan komen?
Inheemse volkeren zijn gewend om bij belangrijke beslissingen zeven generaties verder te kijken. Wij gaan al sputteren bij een toekomstvisie voor 2050. Gelukkig is er in het Westen een kanteling gaande, omdat steeds meer mensen, dwars door alle leeftijdsgroepen en lagen heen, zich hierover uit durven spreken. Onder hen zijn filosofen, een Duitse boswachter, kunstenaars, een prinses, wetenschappers met een technische achtergrond, voormalige politici en CEO’s…. Je kunt niet meer beweren dat alleen een paar zweverige geitenwollensokkentypes zich hiermee bezighouden. Dat is hoopvol.
Ik blijf het een beetje vreemd vinden….
Probeer je eens te verplaatsen in de boom. Je ziet mij als een probleem. Ik kost geld. Ik lever niets op, behalve als ik gekapt word. Ik ben een last voor jou. Ik ben gevaarlijk, want mijn tak zou zomaar op je kunnen vallen. Terwijl ik zoveel meer ben dan dat. Kun je anders naar mij leren kijken? Kun je een ander verhaal? Een verhaal waarin je weer empathie voelt voor mij? Als we het eens omdraaien en alles wat de boom ons geeft een waarde toekennen?
Als je het zo brengt kan ik mij er wel in verplaatsen. Alleen, ik wil de pret niet drukken hoor, maar hoe gaan we dit op de korte termijn voor elkaar krijgen? Als er binnen drie maanden geen alternatief plan -lees geld- op tafel komt bij het bestuur van Landgoed Kalenberg en de politiek akkoord gaat met een bestemmingsplanwijziging, dan gaat de begraafplaats gewoon door.
Ja, je hebt gelijk. Het geld is wat mij betreft een tussenoplossing om het andere verhaal mogelijk te maken. Dus inderdaad, waar is de politieke moed om verder te kijken dan de korte termijn? Waar is de filantroop? Waar zijn de groene bedrijven die zich hieraan wil verbinden? Waar zijn de nieuwe economie mensen met een briljant plan? Waar zijn alle mensen die in Barchem en omstreken die van dit prachtige bos gebruik maken? Zou je bereid zijn bij te dragen, heb je een briljant plan? Neem dan contact op via red@de-kalenberg.nl
‘Over contact gesproken, nu hebben we nog steeds geen contact met de bomen gemaakt. Ik ben door jou nu wel nieuwsgierig geworden.’
‘Fijn! Kom op. We gaan op pad. We beginnen alvast met jouw nieuwsgierigheid…’
door Tanja Abbas
Door het bos de bomen weer zien
Een hoorspel voor de Kalenberg
21 maart ‘UN International Day of Forests ’
Tanja Abbas
Hi goedemorgen!
Goedemorgen, goed dat ik je zie. Jij bent altijd zo met de natuur bezig. Ik vroeg mij af wat je van de plannen van de natuurbegraafplaats op de Kalenberg vind?’
‘Ik vind het geen verstandig plan’
Ben jij een van de tegenstanders?
Nee, ik ben niet persé tegen een natuurbegraafplaats. Alle begraafplaatsen liggen volgens mij in de natuur, want je ligt in de grond. Het kan heel passend zijn. Ik vind het alleen niet verstandig om een begraafplaats in het oude, bestaande bos op de Kalenberg te realiseren. 750 graven op 3 hectare, dat is nogal wat. Trouwens, het gaat mij niet om dit specifieke plan, ieder plan waarbij wij als mens om financiële redenen ingrijpen in een levend ecosysteem en dat goed praten lijkt mij geen verstandig plan. Kunnen we daarmee stoppen? Kunnen we het bos met rust laten? In dit kleine stuk bos van 13 hectare is in een korte tijd veel gekapt met groot materieel. Er zijn een jaar geleden een flinke hoeveelheid mountainbikepaden aangelegd. In het weekend is het er enorm druk met wandelaars en fietsers en dan ook nog de graven erbij. Ondertussen zijn er extreem droge zomers in de Achterhoek en hebben we de nodige uitdagingen wereldwijd. We kunnen ons niet zo heel veel permitteren als mensheid. Toch blijven we denken en handelen zoals we altijd gedaan hebben.
Ja, maar wetenschappelijk onderzoek zegt dat het kan…en de politiek vindt het volgens mij ook wel prima
Ja weet je, daar kunnen we oeverloos mee bezig zijn. We kunnen economische, politieke, ecologische, sociale redenen enzovoort, enzovoort aanvoeren. Voor ieder rapport dat voor is kun je ook een rapport op laten stellen dat tegen is. We kunnen getallen tevoorschijn toveren en elkaar daar helemaal gek mee maken. Het is de weg van het hoofd. Het brengt alleen nog maar meer polarisatie in een gepolariseerde wereld. Het levert gedoe op in het dorp. Voel nou eens met je hart op dit plan. Voelt dit goed voor jou?
‘Ik heb me er tot nu toe niet zo erg in verdiept. Zo’n gedoe. Ik heb wel meer aan mijn hoofd. Het is niet mijn probleem. Laat iemand anders het oplossen. Er zijn grotere vragen in de wereld.’
Er zijn altijd grotere vragen, alleen zijn het dezelfde vraagstukken die op kleine schaal spelen. Ik heb Barchem altijd gezien als een klein Gallisch dorpje. ‘In Barchem kan alles’, zingen we tijdens het Barchemsfeest. Ja, we kunnen alles anders doen dan de rest, als we samenwerken, krachten bundelen, onze schouders eronder zetten. Dan zijn we ineens een wandeldorp, komt er een dorpsplein en zetten we het hele dorp te koop voor de rest van Nederland. En weet je wat het leuke is? Dat is ook nog eens goed voor de spirit. We kunnen er allemaal van genieten, van die samenkracht. Het komt waarschijnlijk door Corona, maar ik mis even de Asterix en Obelix mentaliteit als het gaat om wat velen in het dorp beschouwen als ‘ons bos’. Ik mis de magische toverdrank. Het kan ook komen omdat veel dorpsgenoten tot op de dag van vandaag nog niet over dit plan wisten. Toch zijn een aantal mensen zo dapper geweest om hier aandacht voor te vragen en mensen wakker te schudden.
Hoe voelt het dan voor jou? Wat wens jij dan?
Ik wens betrokkenheid bij dit magische bos, ik wens blijheid, liefde, levendigheid en harmonie voor het bos en voor onze relatie ermee. Ik wens dat we elkaar gaan helpen voorbij de verschillen. Ik wens dat we elkaar ondersteunen om tot een creatieve oplossing te komen zonder verder ingrijpen. Ik vraag mij bovendien af of het fair is om de verantwoordelijkheid voor de toekomst van dit bos bij een paar bestuurders neer te leggen. Het is een particulier bos, dat opengesteld is voor het publiek. Het was ooit het domein van De Woodbrookers, die gemeenschapszin hoog in het vaandel hadden staan. Wij beschouwen het als ‘ons bos’, een bos voor iedereen, maar pakken we ook onze verantwoordelijkheid? ‘Als er mensen zijn die het bos financieel of op een andere wijze willen ondersteunen dan valt er over een alternatief te praten’, zei een van de bestuursleden. Er is dus een opening, alleen zien ze die nu zelf niet.
Ik wil niet vervelend doen, maar ik zie het eerlijk gezegd ook niet…
Volgens mij zijn er heel veel mensen die dit bos een warm hart toedragen, die binding voelen met dit bos. Kunnen we die binding op de een of andere manier tastbaar maken? Een grote vriendengroep van het bos?
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet heb gereageerd omdat ik het wel een mooie gedachte vind om voor de eeuwigheid in dit bos te liggen. En de natuur herstelt zichzelf wel weer.
Je raakt nu een gevoelig onderwerp waar we niet graag over spreken. De dood. Je lichaam ligt in het bos. Wil je dat stuk bos dan voor eeuwig claimen? Zou de ziel de eeuwigheid kunnen zijn? Zou je vooral voortleven in het hart van de mensen die jou herinneren, die verhalen over je vertellen? Het zou goed zijn als we daar gesprekken over kunnen hebben.
‘En dat de natuur zichzelf wel herstelt is een veelgehoord argument. Dat is natuurlijk ook zo. De natuur is wonderbaarlijk. Tot op de dag van vandaag leren we bij. De laatste jaren komt er nieuwe, verbazingwekkende wetenschappelijke informatie vrij over de bomenwereld. Zo is er het onderzoek dat inzicht geeft op wat er allemaal onder de grond gebeurt. Het Wood Wide Web. Dit ondergrondse communicatiesysteem tussen bomen (dat wij dus niet kunnen zien) is van vitaal belang voor een gezond functionerend bos. Laten we ervan uitgaan dat we nog niet eens de helft weten over hoe bossen functioneren. Dat zou ons op dit precaire punt in de tijd zeer terughoudend moeten maken om nog verder in te grijpen in zo’n ingenieus systeem.
Ja maar, andere grote natuurorganisaties doen het ook?
Is dat een reden om het ook te doen? Doe jij altijd wat een ander doet? Niet ieder bedacht plan van de mens is geschikt voor alle situaties. In dit geval gaat het om de plek en de omstandigheden.
Hoe kunnen we dit veranderen?
Door anders naar de natuur te leren kijken en haar te ervaren. We hebben dagelijks gratis frisse lucht om in te ademen, er komt water uit de kraan en we kunnen ons voeden met wat de aarde voortbrengt. In al die gratis giften spelen bomen een ongelooflijk belangrijke rol. Wij kunnen hier leven dankzij hen. Zijn we ze daar dankbaar voor? Heb je wel eens voor een boom gestaan en gezegd: ‘lieve prachtige frisse groene beuk met je fluwelen jurk van zachtgroen mos, wat ben ik blij dat jij bestaat. Dank je wel wat je voor ons doet. Dank je wel dat je ons leven geeft.’
‘Nu je het zegt. Dat heb ik eigenlijk nooit gedaan. Dat vind ik een beetje ongemakkelijk. Hoewel…. Ik kan mij herinneren dat toen ik jong was ik heel blij was met de perenboom in mijn tuin. Die gaf heerlijke peren met een friszoete smaak.
Zie je wel! We mogen ons weer realiseren dat wij zelf natuur zijn, dat niets ons van de boom scheidt. Laten we de bomen weer hun stem geven.
Wat zeg je nu, hoor ik dat goed? Luisteren naar de bomen, hun een stem geven???
Ja, dat hoor je goed. Zaten er bomen aan tafel toen dit idee bedacht is? Hebben zij mee kunnen beslissen? Ze zijn hier veel langer dan wij. Wat geeft ons dan het recht om over hen te beslissen? Zat de toekomst aan tafel? Zijn er jongeren bij betrokken?
‘Nou, ik vind het gewoon een beetje een gek idee. Gaat het wel goed met je?’
‘Ja, hoor het gaat prima. Sterker nog, nu kom ik echt op dreef. We kunnen het onszelf niet altijd aanrekenen, want we hebben niet geleerd dat bomen levende wezens zijn, met gevoel, dat ze onderling met elkaar communiceren, dat zij pijn kunnen lijden en dat je contact met ze kunt maken als je je daarvoor openstelt.
‘Weet je wel wat je zegt? Bomen hebben gevoel…. Je kunt contact met ze maken. Het moet niet gekker worden….’
‘Ik meen wat ik zeg. In andere culturen, vooral in inheemse tradities en in het oosten is dit heel normaal. Zij weten nog dat al het leven met elkaar in verbinding staat. Daar vinden ze hoe wij met alles omgaan niet normaal. ‘Trouwens, ook in deze streek hebben mensen nog die diepe verbinding met de natuur en de elementen gevoeld en daarmee samengewerkt. Waar denk je anders dat de verhalen over de Witte Wieven vandaan komen?
Inheemse volkeren zijn gewend om bij belangrijke beslissingen zeven generaties verder te kijken. Wij gaan al sputteren bij een toekomstvisie voor 2050. Gelukkig is er in het Westen een kanteling gaande, omdat steeds meer mensen, dwars door alle leeftijdsgroepen en lagen heen, zich hierover uit durven spreken. Onder hen zijn filosofen, een Duitse boswachter, kunstenaars, een prinses, wetenschappers met een technische achtergrond, voormalige politici en CEO’s…. Je kunt niet meer beweren dat alleen een paar zweverige geitenwollensokkentypes zich hiermee bezighouden. Dat is hoopvol.
Ik blijf het een beetje vreemd vinden….
Probeer je eens te verplaatsen in de boom. Je ziet mij als een probleem. Ik kost geld. Ik lever niets op, behalve als ik gekapt word. Ik ben een last voor jou. Ik ben gevaarlijk, want mijn tak zou zomaar op je kunnen vallen. Terwijl ik zoveel meer ben dan dat. Kun je anders naar mij leren kijken? Kun je een ander verhaal? Een verhaal waarin je weer empathie voelt voor mij? Als we het eens omdraaien en alles wat de boom ons geeft een waarde toekennen?
Als je het zo brengt kan ik mij er wel in verplaatsen. Alleen, ik wil de pret niet drukken hoor, maar hoe gaan we dit op de korte termijn voor elkaar krijgen? Als er binnen drie maanden geen alternatief plan -lees geld- op tafel komt bij het bestuur van Landgoed Kalenberg en de politiek akkoord gaat met een bestemmingsplanwijziging, dan gaat de begraafplaats gewoon door.
Ja, je hebt gelijk. Het geld is wat mij betreft een tussenoplossing om het andere verhaal mogelijk te maken. Dus inderdaad, waar is de politieke moed om verder te kijken dan de korte termijn? Waar is de filantroop? Waar zijn de groene bedrijven die zich hieraan wil verbinden? Waar zijn de nieuwe economie mensen met een briljant plan? Waar zijn alle mensen die in Barchem en omstreken die van dit prachtige bos gebruik maken? Zou je bereid zijn bij te dragen, heb je een briljant plan? Neem dan contact op via red@de-kalenberg.nl
‘Over contact gesproken, nu hebben we nog steeds geen contact met de bomen gemaakt. Ik ben door jou nu wel nieuwsgierig geworden.’
‘Fijn! Kom op. We gaan op pad. We beginnen alvast met jouw nieuwsgierigheid…’
door Tanja Abbas